17 mei 2015
Deze week was een rollercoaster van emoties! Vooral gisteren dan … Afscheid nemen van de kinderen, leerkrachten en Klapmuts Primary. Vandaag zal er mij nog iets zwaarder te wachten staan: afscheid van Charlene & Steven en ZUID-AFRIKA!!!!!
Het is vandaag men laatste blogberichtje, want vanaf morgen ben ik terug in België. Het voelt kei raar als ik er nog maar aan denk. Maar voor een allerlaatste keer wil ik jullie toch nog even vertellen wat ik gisteren allemaal heb meegemaakt.
De eerste dag in Klapmuts Primary waren we te laat op school en dat gelde ook voor onze laatste dag. Juaniva was ons pas om 07u45 komen halen terwijl we eigenlijk om 07u30 al moesten vertrekken. Allemaal opnieuw volgeladen met zakken kropen we in de auto van haar. Doordat we zo geladen waren, waren we het hek vergeten toe te doen met als gevoeld dat Bella en Ashanti (de twee honden van Charlene & Steven) weggelopen waren. Manneke lief, zo lopen dat deze twee kunnen doen, ze leken net paarden! Natuurlijk was dit een ramp, want die lopen gewoon weg … de hele wijnplaats af en het straat op! Een geluk dat redder Steven, die al aan het werk was op de wijnplaats, hen al had gezien en in volle actie met zijn bakkie er achter gereden is.
Natuurlijk toen we op school aankwamen, was de dagelijkse personeelsvergadering al gedaan. Mnr. Frans kwam naar ons toe en vroeg ons waar we zaten en zei dat met de 2e pauze we allemaal naar de personeelskamer moesten komen. Spannend … want we gingen een speech krijgen.
Hierna ging ik naar mijn klasje, Juf Fiella zag me komen aangewandeld en deed haar armen al open. De eerste knuffel van de dag was al binnen! De kleuters zongen allemaal liedjes voor mij en voor de allerlaatste keer deed ik het onthaal met hen. Eigenlijk was het gisteren een drukke dag: ik moest in de klas van juf Fiella zijn, ik moest nog met enkele groepjes bewegen, ik moest Leentje helpen schilderen met de laatste tafels … Afscheid nemen …
Gisteren heb ik als materiaal flessen gebruikt om met de kleuters te bewegen. Flessenbowling, flessenvoetbal, flessen omver gooien, met flessen stappen en op flessen staan was de grootste uitdaging! Evenwicht is bij de kleuters iets wat nog niet goed lukt.
Het was echt fijn om die extra bewegingskansen aan de kleuters te geven. En ik heb ondervonden dat ze dat zelf eens leuk vonden ook. Het is tenslotte iets helemaal anders dan anders elke dag in en uit te werken aan de tafels in de klas. Tijdens de bewegingssessies hadden ze super veel energie en was het dus een ideale uitlaatklep voor hen ook.
Nadat ik met enkele groepjes bewogen had, was het tijd om op te ruimen en Leentje te gaan helpen met schilderen. Zij had ondertussen al één volledige klas geschilderd, maar er moest er nog één gedaan worden. Ik kon haar niet vroeger helpen, want het was belangrijk dat ik met de kleuters voor een laatste keer bewoog en mijn materiaal uittestte! Ik had een mini-projectje dat afgesloten moest worden, ook kon ik er niet aandoen dat juf Fiella mij nog iets wou laten doen in haar klas. Ik moet toegeven, doordat ik in haar klasje twee weken heb gestaan raakte ik aan de kleuters en omgekeerd al gewend. Het doet raar om hen ‘achter te laten’ en terug naar mijn normaal leventje terug te keren! Zeker na mijn bezoek in de township ligt het dubbel. Nu ik met mijn eigen ogen gezien heb hoe die kinderen er leven, is het zo confronterend om te zien! Sommige mensen leven er erger dan de meeste dieren bij ons in België. Angelique had deze vergelijking gemaakt en er zit waarheid in! Het is onbegrijpelijk.
Ik begon al vlug met een paar tafels te schilderen, want om 12u00 moesten we allemaal naar de personeelskamer. Daar hebben we zeer mooie en lieve woorden gekregen van mnr. Frans en de leerkrachten! Ik en de andere hebben ook een bedankingswoordje terug gezegd, waardoor er de eerste tranen al begonnen te vloeien. Het was mooi om te horen, dat ze ons zeer apprecieerden ook al waren we er maar een korte tijd! Als laatste gaf mnr. Frans ons allemaal een dikke knuffel, alsook de leerkrachten. Eens terug in de klas gaf juf Fiella persoonlijke speech aan mij! Ze was heel blij met mijn komst en had ‘hartseer’ dat ik moest vertrekken. Ze had een kaartje voor me geschreven en las dit voor me voor: ‘Melissa, Thank you for your time you spend in my class. Thank you for your ideas you gave me. Thank you for the energy you put in by presenting lessons, morning rings and storytimes. You are such a lovely person. I wish all of the best for the future. You really are a special person with a big hart. Never ever forget that! You are in my mind, soul and hart. Good stay in Belgium and I hope we meet again! because God send you to this place and to me and I’m grateful for that. God bless you and loves!!’ Deze mooie woorden waren echt fijn om te horen! Met tranen in de ogen gaf ik haar een knuffel, de kleuters hoorden en zagen dit waardoor ik van hen ook nog eens knuffel kreeg. Man, Man, Man … EMOTIES! Nooit gedacht en verwacht dat ik hier zo mee ging bezig zijn en het moeilijk zou hebben. Ik dacht altijd, het is een korte periode … maar zo zie je maar dat het toch kan!
Toen het tijd was om naar huis te gaan kreeg ik voor de laatste keer knuffels van mijn maatjies! Hierna had ik een korte bijeenkomst geregeld, omdat ik de juffen van graad R even wat uitleg wou geven over mijn twee koffers. Ze waren onder de indruk en vonden het een mooi initiatief, dat ik geluisterd heb naar de behoeftes van het kind en hen zo geholpen heb. Ik heb er toen meermaals op gehamerd dat het belangrijk is voor de kleuters dat ze gestimuleerd moet worden om te bewegen. Dat wanneer ze buiten op het grasveld gaan spelen ze de koffers moeten nemen en hen met het materiaal of fiches moet laten bewegen i.p.v. gewoon te spelen op de speeltuin! Het zal voor mezelf een vraagteken blijven of ze het al dan niet gaan uitvoeren … Maar wanneer Charlene binnen drie weken terug naar school gaat, hoop ik dat ze mij een beetje op de hoogte kan houden! Ik heb alles goed uitgelegd en op hoop van zegen begrijpen ze het en gaan ze ermee aan de slag!
Bij het afronden van mijn korte vergadering, nam ik afscheid van de graad R juffen en heb ik mijn handpop ‘Abolo’ geschonken aan juf Belinda. Zij is ook een goede kleuterjuf voor de kinderen en ik weet van haar dat ze hem echt zal gebruiken! Hij is dus in goede handen …
Als laatste voor we naar huis gingen moest ik nog vier tafels schilderen, eindelijk! En dan konden we definitief vertrekken uit Klapmuts Primary. Voor de laatste keer in de ‘bosjauto’ van Juaniva en hup richting Anura. Normaal gingen we samen met haar wine- en cheesetasting doen op Anura met haar, maar ze was enorm moe en ging liever naar huis! I.p.v. daar afscheid te nemen, namen we afscheid thuis. Toen we thuis kwamen, was Lea (de poetsvrouw) nog aan het werk. Of het is te zeggen, ze had net gedaan! Omdat Chimène en Angelique een afscheidsfeestje gehouden hadden op school, was er nog wat taart over. Allemaal samen met Lea kropen we bij Charlene in bed en aten we nog gezellig samen een stukje taart. Ons Lea is echt zo een lieve vrouw, ‘ow Shame’ is haar stopwoordje! HILARISCH. Voor een 2e keer namen we afscheid van haar, in de ochtend hadden we haar al een klein cadeautje afgegeven voor alle moeite dat zij voor ons gedaan had! Want Charlene haar huis lag letterlijk elke dag vol met knutsel- en schoolmateriaal, laat staan onze kamers met kleren!
Ik, Angelique en Chimène zijn erna alleen gaan wine- en cheesetasting. Het was lekker en gezellig. De ideale ontspanner na een week hard werken!
Wanneer we terug thuis kwamen, begon ik al met het pakken van men koffer of het is te zeggen het selecteren van wat moet ik wel en niet nog moet hebben. School- en knutselmateriaal werd ook geselecteerd, Charlene gaat de komende maanden veel kunnen knutselen! Ik was helemaal nog niet klaar toen we vertrokken om uit te gaan eten. Dus moest ik erna nog snel voortdoen, een geluk dat ik niet alleen was: Chimène en Angelique moesten er ook nog aan beginnen.
Helemaal laat in de avond was het tijd om gezellig samen te zitten en cadeautjes aan Charlene en Steven te geven! Ze waren zeer blij en hebben ook nog eens verteld hoe leuk ze het niet vonden om voor de eerste keer zo lang mensen in hun huis te hebben. Het huis was vol, er werd erin geleefd, gedans, gezongen, gelachen en … Ze gaan echt in een ‘zwart gat’ vallen, wanneer we weg zijn! En ik ga ze ontzetten hard missen, het is een tweede familie dat ik moet achterlaten!
Nu ga ik snel afronden, want ik wil nog van mijn laatste ochtend in Zuid-Afrika genieten! Tot in België allemaal.
Het was een avontuur van jewelste om nooit meer te vergeten! Ik heb de tijd van mijn leven gehad, ik heb super fijne en oprechte warme lieve mensen leren kennen, ik heb ervaring opgedaan, heb dingen geleerd en gezien …. Ik kan het niet genoeg zeggen: IK WAS HIER GRAAG EN HEB HIER MIJN HART VERLOREN!
Baie sonnige groetjies en EK IS LIEF VIR JULLE!
De laatste loodjes wegen het zwaarst!
15 mei 2014
Voor de verandering begon de dag met grijze wolken, mist en de luide woefers in Juaniva haar auto. In die 11 weken ben ik nog nooit zo moe geweest als vandaag. Nochtans heb ik goed geslapen hoor, maar ik kon echt niet uit men bed. Tijdens de ochtendvergadering met alle leerkrachten vielen mijn ogen bijna toe. Zo raar …
Juf Fiella moest nog iets regelen en daardoor heb ik ook vandaag het onthaal overgenomen. Met eerst een zangstonde van 15 minuten lang, zijn we de dag begonnen. Bij de kleuters zat er echt zondag, als start van de week ingedrild. Juf Fiella had ook zondag als eerste flesje staan om de dagen van de week beginnen op te zeggen: zondag, maandag … dinsdag, woensdag … donderdag, vrijdag … zaterdaaaaaag! Echt raar, maar doordat ik al twee weken hen een nieuw versje aan het aanleren ben voor de dagen van de week blijven sommige kleuters het echt moeilijk hebben. Ze blijven maar gokken en denken niet echt na. Ik verwijs wel telkens naar de flesjes en de visuele prentjes die ik eronder heb gehangen … maar zonder resultaat. Een geluk dat andere vriendjes hen kan helpen. Vandaag was er zelfs één die uitlegde waarom het donderdag was. -) ‘Donderdag es die donderwolk, het es die prentjie.’ DE MAX toch!!! Oef, iemand heeft het gelukkige toch door! Nadien ging ik verder met Myoli om een verhaal aan hen te vertellen en ook voor te lezen uit de Bijbel.
Na dit onthaal was het al vlug tijd om te gaan SKYPEN MET BELGIË! Jajajajaja jullie lezen het goed: vandaag werd er geskyped met Nathalie. (De Belgische studente die vorig jaar hier stage liep in Klapmuts Primary.) Zij staat al in het onderwijs ondertussen en heeft haar eigen klasje. Omdat zij vorig jaar veel geskyped heeft met een kleuterklas uit België, wou ze dit ook graag dit jaar met ons doen. Eerlijk gezegd was het wel wat kort op de bal gespeeld, maar het is ons toch gelukt! Altijd een leuke ervaring voor de kleuters, als voor mezelf!
Het heeft toch wel even geduurd voordat we konden skypen, want de mevr. van de bibliotheek wou niet dat we de kabels van de beamer uittrokken uit de vaste computer. We drongen aan, want het was wel belangrijk en zeker omdat ze het gisteren zelf beloofd had. Uiteindelijk zorgde ze ervoor dat we in de klas van mnr. Ranna konden skypen. Hij heeft de enige klas waar een beamer in aanwezig is en waar de kabels mochten uitgetrokken worden. Een hele regeling weliswaar, want de lessen mediakunde zaten ook nog eens ver in ons hoofd. Hmmm …. een beamer aansluiten, hoe moet dit alweer? Na wat zoeken is het ons gelukt en hopla het skypen kon beginnen.
Alle kleuters zaten neer aan een tafel en konden op het groot bord volgen. De internetverbinding ging vrij goed, alleen bleef het geluid soms eens hangen. Onze Afrikaanse vriendjes zongen een liedje voor de Belgische maatjies en omgekeerd. De kleuters in België waren benieuwd naar wat ze hier allemaal aten en stelde de Afrikaanse vriendjes wat vragen. Super leuk om hen tegen elkaar bezig te zien. Ik moest hen wel meermaals stimuleren dat ze luid genoeg moesten praten, want dat de Belgische vriendjes het anders niet konden verstaan. Sommige Afrikaanse kleuters durfden ook niet zo goed iets vertellen, maar dan werd de hulp van een vriendje ingeschakeld. Het was ook fijn dat de kleuters een vriendje konden zien die er net hetzelfde uitzag als hen. Later vandaag kwam Matthew naar mij toe en stelde mij de vraag hoe het komt dat dat meisje die er net hetzelfde als hen eruitzag in België beland was ... ONGELOFELIJK niet waar!
Na het skypen kon ik terug aan de slag gaan met groepjes om te bewegen. Eerst alles klaarzetten in de zaal, want door het slechte weer buiten kon ik daar niet bewegen.
Vandaag ging ik aan de slag met het materiaal: dopjes. Je kan immens veel doen met dopjes en het de kleuters hebben het ook ondervonden. Met dopjes rollen, a.d.h.v. mijn zelfgemaakte houtendobbelsteen het dopje op het juiste lichaamsdeel leggen, dopjes gooien, tekeningen maken, dopjes leggen op legbladen in een patroon, dopjes gooien in een broek enz.
De kleuters hebben ervan genoten en het is de eerste keer dat ze volledig zelfstandig bewogen hebben! -) Kleuters moesten a.d.h.v. een draaischijf met kleuren, de juiste gekleurde dop zoeken en die in de juiste doos gooien. Ik kreeg eindelijk wat resultaat, eindelijk lukte het hen om zelfstandig de opdracht uit te voeren. Niet bij alle groepjes is het zelfstandig werken gelukt, maar toch wel bij de meerderheid.
Wanneer het voor de kleuters bijna tijd was voor naar huis te gaan, trok ik terug naar de klas van juf Fiella! Daar mocht ik nog een verhaaltje voorlezen met Myoli. Alleen was dit van korte duur, want doordat het plots super hard begon te regenen besloten alle juffen om de kleuters vroeger door te laten. Hun ouders stonden immers in de regen al aan de schoolpoort te wachten op hun kinderen in en wouden snel naar huis! Op dat ogenblik kwam Leentje mij snel uit de klas halen om te zeggen dat ik nu mee naar huis moest. Charlene moest vandaag naar de dokter omdat ze haar niet lekker voelde en daardoor konden we deze middag niet meer naar de winkel. Hierdoor zijn Chimène, Leentje en Angelique snel tijdens de schooluren mee geweest om inkopen te doen. We wouden nog iets speciaals halen om Steven en Charlene te bedanken voor alle tijd dat wij hier met hen waren.
In de namiddag heb ik mijn twee bewegingskoffers in orde gemaakt zodat ik deze morgen kan meedoen naar de school. Als de school uit is om 12u30, ga ik met alle graad R juffen samenzitten en hen een woordje uitleg geven over hoe ik net gewerkt heb de voorbije dagen en wat de bedoeling is van mijn koffers! Ik heb ook een PowerPoint gemaakt, waardoor ze kunnen meevolgen en alles op papier hebben.
Het is mijn voorlaatste avond hier in Klapmuts en nu begin ik het echt wel te beseffen. Deze middag hebben we ook een lekkere babbel gehad met Charlene en ik begon toen in mezelf na te denken over wat ik hier allemaal heb meegemaakt. Ik heb hier een tweede familie gekregen en ik ga het echt moeilijk hebben om afscheid te nemen. Nooit verwacht en tot vorige week nooit gedacht, dat ik me zo ging voelen. En zeker omdat je niet op 1, 2, 3 hier terug staat in Zuid-Afrika. ‘Ek het nu al baie hartseer!’
Moe, vol emoties, oprecht gelukkig en een warm hart ga ik nu lekker slaap!
Liefs, Melissa
Bezige, bewegingsvolle, indrukwekkende dag!
14 mei 2014
Fieeeeeuw, wat was me dit een dagje seg! Met zes groepjes van telkens zes à acht kleuters, heb ik vandaag bewogen. Je denkt waarschijnlijk: dat is toch helemaal niet veel, maar geloof me het was vermoeiend.
De bedoeling is dat de kleuters zelfstandig aan de slag kunnen gaan met het materiaal en de opdrachten, maar dat werkt hier niet echt! Ik moet steeds begeleiden. A.d.h.v. mijn prenten laat ik de kleuters eerst voorspellen welke bewegingsoefeningen ze moeten doen. Het blijft steeds een hele opdracht om hen bij de les te houden en hen te wijzen om de bewegingsoefeningen uit et voeren die op de prenten/ fiches staan. Het logische zou zijn dat ik mijn aanbod gemakkelijker of aantrekkelijker moet maken. Maar geloof me, ik doe het al zo eenvoudig en aantrekkelijk mogelijk. Ik moet wel toegeven dat wanneer ik hen begeleid en positief stimuleer, ze meer en beter bewegen. Want dan willen ze allemaal leuke complimentjes en enthousiasme van de juf niet waar … Je zou me eens moeten bezig zien!
Vandaag heb ik hen lang en veel laten experimenteren met touwen vooraleer we over gegaan zijn met de geleide bewegingsopdrachten die op de prenten/ fiches stonden. En ik geef toe dat dit beter werkt. Helaas verloor ik er meer tijd mee, maar beter dat dan constant kleuters moeten terecht wijzen en een les te geven over opmerkingen i.p.v. bewegingen.
Ik startte dus met een groepje uit de klas van juf Juaniva. Na enkele oefeningen merkte ik al meteen op, dat zij mij eigenlijk helemaal geen kleuters gegeven had die motorisch zwakker zijn. Het ging baie goed en heb hen dus moeilijkere oefeningen laten uitvoeren. Ik was verbaasd van wat zij konden, omdat het verschil groot was met de andere kleuters. Zij konden zonder problemen op een recht en verschillende vormen van touwen lopen. Op een touw lopen en een ballon in de lucht houden, van links naar rechts springen over touwen … met benen open en toe springen over het touw! Ik zeg het: groot verschil met de andere groepjes, want bij de andere groepjes kleuters ging het helemaal niet zo gemakkelijk. Leuk om dit verschil te ervaren …
Algemeen ben ik wel tevreden over mijn bewegingssessie vandaag. Kleuters brachten spontaan af en toe zelf bewegingen aan, met de nodige roezemoes weliswaar, en hadden veel energie! Ze vinden het leuk om te bewegen/sporten en om met hun twee vriendjes ‘Nellie & Cezar’ te werken. Nellie & Cezar, zijn de twee vriendjes van op de bewegingsprenten. Twee keer hebben ze vandaag aan mij gevraagd of ze morgen niet terug mogen komen naar de sportzaal. Al is het met super eenvoudig materiaal dat ze bewegen, kleuters vinden het enorm leuk! Vooral omdat ze dit ook gemakkelijk kunnen vinden en het kosteloos is.
Elke dag startte ik pas na het onthaal met de bewegingssessies. Juf Fiella was terug op school en zo heb ik haar even kunnen helpen in de klas. Terwijl zij de tafels van de kleuters in orde aan het zetten was, mocht ik het onthaal doen. Het was de eerste keer dat ik mocht voorlezen uit de Bijbel. Spannend vond ik het wel, want ik had dit nog nooit gedaan. Het verhaal was helemaal niet kindvriendelijk, maar ik moest het voorlezen van juf Fiella. Het ging vrij goed om voor te lezen en ik vond het grappig om mezelf bezig te horen. Nadien bracht ik (eindelijk) mijn visuele ondersteuning aan bij de dagen van de week. -) Beter laat dan nooit hé!
Na school hebben we wat moeten wachten, MAAAAAAAR IK BEN IN EEN TOWNSHIP geweest!
Bijna alle leerkrachten van Klapmuts Primary wonen in de township die naast de school gelegen is. Ik was zeer verbaasd. Automatisch ga je eigenlijk op uiterlijk af en trek je meteen al je conclusies en denk je: ‘Neen die kan nooit in een township wonen. Die ziet er zo niet uit, zij hebben mooie kleren en een auto …’ Maar zo zie je maar, niet is wat het lijkt! ....
Charlene vertelde me dat het normaal is dat mensen zo denken. Wanneer mensen uit een township een auto en mooie kleren hebben, zijn ze gelukkig! Een huis krijgen ze van de overheid, dus hieraan moeten ze geen geld spenderen. Ze zijn ook niets anders gewoon dan zo te leven, dus hebben er ook vrede mee! Ik kon mijn oren niet geloven, maar ik ergens kan ik het wel begrijpen. Iets wat ze nooit gehad hebben, kunnen ze ook niet missen.
Juf Juaniva, die ook in de township woont, heeft met ons langzaam erdoor gereden met de auto. Ik vond het jammer dat het met de auto was, want we leken net alsof we op safari waren of op uitstap in een dierentuin. We wouden niet opvallen, maar met die auto was dit dus wel het geval.
Langzaam reden we door de straten. De township van Klapmuts is eigenlijk niet zo heel groot t.o.v. andere hier in Zuid-Afrika! Het was te groot om te voet te doen en eigenlijk te klein om met de auto erdoor te rijden.
Wat me zeer erg opviel was dat de huizen in de township van baksteen en hout zijn. Pas helemaal het achterste gedeelte van de township zijn kroten of ‘plakkerskamp’. Juaniva nam ons mee naar een baksteen huisje waar haar tante in woonde. Het huisje dat we zagen was heel klein, maar net groot genoeg voor de drie mensen die erin woonden. In vergelijking met het huis van haar moeder waar ze met vijf mensen in wonen, is het er gewoon weg over! Hoe zij zo kunnen leven is onvoorstelbaar! Naast haar moeder woont Lily. Lily is de poetsvrouw van in Klein Boishaai Paarl, de vrouw waar ik al eerder op mijn blog heb over verteld. Jammer dat ik haar niet gezien heb, maar ze was nog aan het werk. Ik denk als ze het nu te weten gekomen is, dat ze ook heel veel spijt zal hebben! Haar kinderen hebben we wel gezien en waren zeer vriendelijk en open. Ze toonden hun eigen gemaakt speelgoed. Een zelfgemaakte botsauto van planken en wielen eronder, met een plastic bak erop genageld. Ongelofelijk om te zien hoe klein en jong ze niet zijn om zulke dingen te maken en daar bovenop nog eens oprecht gelukkig mee te zijn. Met zo iets eenvoudigs kunnen ze uren, dagen spelen!
Juaniva maakte ook een stop aan het nieuwe speelplein voor de kinderen. Het speelplein zat vol met kleine en grote kinderen! Natuurlijk keken niet alleen wij onze ogen uit, maar ook zij. Wat wil je: een invasie van witmensen op hun speelplein. Het was leuk om te zien en er te zijn, want vele kinderen herkenden ons van op de school. Vooral Angelique was bekend, als er geen 10 zijn die haar naam geroepen hebben weet ik het ook niet! Zij was ook de enigste die niet echt gerust was in de hele trip!
Naast het speelplein hebben we ook de crèche bezocht. Een mini-‘schooltje’ waar baby’s, peuters en kleuters tot vier jaar naar school kunnen gaan. Zo vol en zo klein! Het was vandaag ook terug wat warmer en je voelde echt de warmte en een rare geur binnen hangen. Ik vraag me al af hoe ze dit doen in het putje van de zomer!!! De kleintjes waren super schattig en het was heel fijn om te zien hoe zo een klein schooltje met weinig materiaal toch proberen ‘les te geven’ aan hen. Ook de prenten en tekeningen die aan de muren hingen, gaven je een zeker een beetje het gevoel alsof je in een echte kleuterklas was.
Terwijl we reden naar het huisje van juf Belinda, graad R juf, kwamen we onderweg ook kleuters tegen die ik herkende van op de school. Toch wel op een zekere manier raar om hen te zien te lopen … Toen ik juf Belinda haar huisje zag uitkomen, kon ik het niet vatten! Nooit gedacht dat zij in zo een huis zou wonen. Ze was blij om ons te zien en stelde ons gerust dat het rustig is en geen bang moesten hebben. Alleen in de nacht kan het maar af en toe eens gevaarlijk zijn! Man man man!
Waar ik het meeste mijn ogen niet kon geloven was toch wel wanneer we letterlijk gewandeld hebben tussen de kleine ‘straatjes’ van de kroten, ‘plakkerskamp’. Ik zag meteen al ‘Ayabulela’, een jongetje vanuit mijn klas, die naar me toe kwam gelopen. Ik voelde me gelukkig dat hij mij nog herkende en mij een knuffel kwam geven. Iets verder zag ik nog een vriendje ‘Akohna’ die hetzelfde deed! In deze omgeving verblijven ook de Xhosa-mensen. Ik kan het niet omschrijven wat ik allemaal gezien heb, alsook moeilijk begrijpen! Vier toiletten voor een heel dorp en dan nog zonder deuren, de plaats waar ze allemaal om water moeten … Allemaal indrukwekkend!
Ik heb geen foto's kunnen maken, maar deze geen perfect weer wat ik gezien heb! (Foto's van het project veiligheid Klapmuts Primary: zie week 8 op mijn blog!
Al deze herinneringen en beelden blijven toch wel in je hoofd hangen. En zeker als je de kindjes van de school, die je al min of meer kent, daar terug ziet!
Ik ben blij dat het nu avond is, want ik ben pokke moe. En ik niet alleen, de andere meisjes ook. Iedereen is echt voor een laatste keer alles van zichzelf aan het geven op school. Tot laat in de avond voorbereiden en elke dag altijd vroeg uit de veren … Het vergt wat van je! Ik ben ook blij dat ik deze middag die wandeling in de township heb mogen ervaren en dat ik met men eigen ogen de realiteit heb gezien die je je anders onmogelijk kunt voorstellen.
Het is woensdagavond en daarom heeft Charlene voor onze laatste ladiesnight, een lekker gerechtje klaargemaakt. Gratin aardappeltjes met kip in de oven! Njom, njom njom!
Tot môre liewe maatjies en hopelyk kan ek julle nog baie mooie verhalen geven soals ek vandaag gedoen het!
P.s. Als het opnieuw wat schots en scheef geschreven is, mijn excuses maar ik ben zeer moe en heb nog bergen werk te verzetten!
Liefs, Melissa
Improviseren en flexibel zijn
13 mei 2014
Tot grote verrassing moest ik en Leentje vandaag de klas van Charlene overnemen. Zij was ziek, alsook nog steeds juf Fiella en juf Belinda. Helemaal onvoorbereid moesten we een hele dag zien te vullen. Normaal gezien als je naar de weekplanning zou kijken, weet je wat je te doen staat. Maar deze week had juf Verosca moeten uitwerken, met als gevolg dat ze eigenlijk maar de helft van haar werk heeft gedaan. Het was dus improviseren!
Leentje ging vandaag in haar klas een paar lesjes geven, dus een geluk dat zij al iets had voorbereid. Ik had niets voorbereid omdat ik vandaag ook opnieuw aan de slag ging gaan met de kleuters om buiten te bewegen.
Op het einde van deze schooldag kwamen we te weten dat de assistenten gewoon bij een juf in de klas zaten om hun nagels te lakken, terwijl ze eigenlijk Leentje konden helpen. Want zo moest ik anders mijn dag niet opofferen om bij haar in de klas te staan. Nu moeten jullie niets verkeerd denken hé, want ik zou niets liever gewild hebben dan haar te helpen. Maar mijn thesis is ook wel belangrijk en het is jammer dat ik daardoor niet genoeg groepjes heb kunnen buiten nemen vandaag.
Het was dus een beetje stom vandaag. Maar met ons twee hebben we de hele klas aangekund! Ook vandaag merkte ik nogmaals dat de kleuters gebrek hebben aan discipline. Het ene moment werken ze zo goed mee en de andere keren is het alsof je Chinees tegen hen praat. En waarschijnlijk is dat wel 9/10 keren, omdat ons Afrikaans ook niet 100% is wat het moet zijn … maar het is vermoeiend. Wat wel zeer leuk is, is om op het einde van de dag te horen dat de kinderen een super leuke dag gehad hebben en dat ik men best heb gedaan. ‘Juffrou jy es baie goed en ek vind het baie lekker, juffrou es mooi.’ En ik vertel wel tegen jullie veel dat de kinderen hier geen discipline hebben, of moeilijk luisteren of je uitlachen … Maar ze kunnen ook wel zeer lief zijn hoor, ze zijn ALLEMAAL een kei in drukkies ‘knuffels’ geven. Je loopt nog maar voorbij of ze geven je spontaan knuffels en complimentjes. Ook wanneer je hen tijdens een activiteit positief stimuleert zie je ze glunderen en zijn ze oprecht blij! Het zit hem dus in de kleine dingen en dan weet je terug waarom je dit hier allemaal doet en waarvoor je uw tijd geeft!
Het materiaal waarmee ik vandaag (een klein beetje) bewogen heb, is ballonnen. Nu is het zo dat het deze ochtend super mistig was. Jaja, hier in Afrika is het mistig. Je kon bijna niets zien en het grasveld was dus nat. Ik moest een andere oplossing zien te vinden, waar ik met de kleuters kon bewegen. Eerst dacht ik, no problemo dan maar achter de containerklassen. Maar er was zoveel wind dat men ballonnen steeds wegwaaiden. En als het bij mij al niet lukte, dan zeker niet met de kleuters. De laatste en enigste oplossing was de sportzaal. Dat was een goed plan, alleen zat Chimène tot 11u30 in die zaal om te werken aan haar project met FASD-kinderen. Ik dacht beter iets dan niets. Dus ben ik maar vanaf 11u30 vertrokken naar de zaal om met een groepje kleuters daar te bewegen. Ondertussen was ik al gered (want zo kon ik vandaag toch nog bewegen met hen), en kon ik de resterende tijd tot dan Leentje helpen in de klas met lesgeven.
Charlene haar klas is een echte muziekklas. Zoveel ritme dat die kleuters hebben is niet normaal! Ik had al verhalen gehoord van Charlene, maar gisteren en vandaag heb ik het zelf ondervonden. Het is een feit: Afrikaners hebben een natuurlijke vibe! :)
Met de muziekinstrumenten en dansende kleuters, konden we wel wat minuten vullen. Ik liet hen even de oefeningen herhalen wat ik met hen gisteren gedaan had. Ze konden het nog goed en het is leuk om hen bezig te zien. Ook brachten ze nieuwe ritmes zelf aan, waardoor we een echt concert aan het geven waren. Erna bracht Leentje haar lesjes aan en zo was zij ook tevreden. Met de handpop kon ze de kleuters stil krijgen en hen hier een nieuw versje aanleren over de dagen van de week.
Wanneer ik met de kleuters aan de slag ging om te bewegen, vonden ze het super leuk. Eeen wereld ging voor hen open! Ik kon ze niet meteen doen luisteren, omdat ze gelukkig waren en zelf aan het experimenteren waren met de ballonnen. Ik liet hen maar eventjes doen tot wanneer ze een beetje moe werden van zo achter de ballon aan te lopen. Het was fijn om hen bezig te zien.
We probeerden om de ballon zo lang mogelijk in de lucht te houden met onze verschillende lichaamsdelen: hand, voet, kop, neus, vinger, teen ... Een kleuter bracht zelf aan wat het effect was als je met een ballon op jouw haren wrijft. Je moest ze eens bezig zien, allemaal een plakkende ballon op hun haren! Ook snelheid werd een beetje geoefend en kleuters moesten zo hoog mogelijk de ballon in de lucht gooien en naar een bepaal punt lopen voordat hij de grond raakte. Dat bleek voor sommige echt wel een moeilijke opdracht te zijn! Omdat de kleuters soms ook wel moeite hebben met samenwerken: liet ik hen toch proberen om samen een ballon naar de overkant te brengen. De ballon tussen beide buikjes en zo naar de overkant stappen. Het gevolg van wanneer je beide te hard drukte werd al snel ondervonden: de ballon knalde! Ik liet ze dan maar eerst de ballon tussen beide buikjes naar de overkant brengen, terwijl ze het nog ondersteunde met hun handen. Erna liet ik ze hun handen op elkaars schouders leggen zodat ze samen nog iets van houvast hadden. Wanneer dit lukte liet ik hen hun handen naast hun lichaam houden. Ook dit was geen gemakkelijke opdracht voor hen!
Toen het tijd was om een ander groepje te komen laten bewegen, zag ik tijdens het wisselen Leentje in haar klas terwijl ik voorbij liep. Ik zag meteen dat het niet meer zo lekker ging en dat de kleuters daar ook eens nood hadden aan beweging. I.p.v. een ander groepje te halen sleurde ik de hele klas van Charlene en Leentje mee naar de zaal. Ook hier waren alle kleuters dolenthousiast, als ik en haar. De laatste uurtjes zijn voorbij gevlogen en zo is de dag leuk afgesloten.
Deze avond ga ik laatste dingetjes knutselen voor mijn bewegingskoffer, die ik vrijdag zal afgeven aan de graad R juffen. In die koffer zal al mijn materiaal aanwezig zijn waarmee ik de kleuters heb laten bewegen. Het lijkt me een goed idee om allen eens samen te zitten, zodat ik hen de werking van de koffer kan uitleggen. Zo weten ze wat mijn bedoeling concreet is en dat deze koffer allen voor hen ter beschikking staat. Alleen hoop ik dat tegen vrijdag alle graad R juffen genezen zijn!
Liefs, Melissa
Start van het project
12 mei 2014
Met toch wat zenuwen vertrok ik deze ochtend naar de school. De eerste dag dat ik eindelijk aan de slag kon gaan om met de kleuters te bewegen.
De ochtend begon al goed: juf Fiella ziek, juf Verosca ziek en later juf Belinda en juf Kirby ook naar huis. Ik begon al bang te hebben, dat mijn geplande bewegingsactiviteiten niet gingen doorgaan! Maar een geluk dat dit niet gebeurt is. Al wouden de assistenten van de juffen eerst wel dat ik samen met Leentje de klas van juf Fiella ging overnemen. Ik vertelde hen dat het echt wel belangrijk is dat ik mijn bewegingsactiviteiten moet geven, aangezien ik nog maar vijf dagen heb! Het was niet echt zo een probleem, dus hebben ze dan maar één klas verdeeld over de andere zes. En in de andere drie klassen waarvan de juf ziek was, gingen de assistenten staan.
De bedoeling van mijn projectje is dat de kleuters zo zelfstandig mogelijk met natuurlijk- en recuperatiemateriaal kunnen bewegen. De reden waarom het natuurlijk- en recuperatiemateriaal moet zijn, is omdat de scholen niet veel geld hebben om allerlei materialen te kopen. Doordat ik de juffen nu extra ideeën kan geven om kleuters extra te laten bewegen met natuurlijke- en recuperatiematerialen, hoop ik dat ze dit meer gaan toepassen. Alle materialen zijn goed vindbaar dus dit zou geen probleem moeten zijn. A.d.h.v. de bewegingsfiches van Nellie & Cezar konden de kleuters zien welke beweging er gedaan werd met het materiaal. Het geeft hen visuele ondersteuning en zo moet de L. er steeds niet bijblijven om hen te begeleiden. Ideaal dus wanneer je een bewegingshoekje zou hebben in je klas.
Nu doordat ik met een klein groepje van zes à acht kleuters telkens buiten bewogen heb (zo een containerklas is echt veel te klein om met kleuters in te bewegen en de overige 22 aan de tafels te laten werken + het leidt de tafelwerkers ook af.) heb ik echt ondervonden, dat de kleuters hier heel veel bevestiging en stimulering nodig hebben. De ene kleuter kon al meer zelfstandig bewegen, dan de andere. Maar over het algemeen moet ik hen echt vaak wijzen om de juiste bewegingsvorm te hanteren die op de prent staat.
‘Goede afspraken, maken goede vrienden.’ Wel deze zegswijze is één dat de kleuters nog niet kennen in Zuid-Afrika. Sommige kleuters profiteren echt van jou, omdat ze maar al te goed weten dat jij helemaal niet zo streng is als hun juf. Ook horen ze aan de taal dat deze anders is, waardoor ze jou beginnen uit te lachen. Ze luisteren niet, of doen de moeite niet om te kijken welke bewegingsvorm ze moeten uitvoeren. Wanneer ik een groepje zelfstandig liet bewegen met het materiaal die er lag, deden ze gewoon maar waar ze zin in hadden. Ze profiteerden dus echt wel van mijn ‘onoplettendheid’ omdat ik met een ander groepje bezig was. Wanneer ik met alle kleuters samen de beweging uitvoerden, lukte het soms zelfs heel goed. Als we samen bewegen, krijg ik wel vat op hen en kan ik hen ook gemakkelijker doen luisteren. Het was ook nog maar de eerste dag, dus misschien moeten ze mij ook nog wat gewoon worden. Ook niet alle kleuters kennen mij, want ik heb nog maar in twee klassen gestaan van de zeven. Hoe meer ik met de groepjes kan bewegen hoe beter het zal gaan denk ik. Deze nieuwe werkvorm, zijn ze ook niet gewoon dus misschien had ik wat te veel verwacht voor de eerste keer.
Het materiaal ‘takken’ stond vandaag centraal. Ik liet de kleuters eerst bewegen met kleine en grote takken. Wat kunnen we er allemaal meedoen: zwaaien, steunen, werpen enz. Erna heb ik de bewegingsfiches er bijgehaald om samen met hen deze uit te voeren. Het ging eigenlijk algemeen verbazend vrij goed (wanneer we dit allen samen deden). Sommige van hen brachten zelf de ideeën aan zonder dat ik de prent al getoond had. Na deze ‘opwarmer’ liet ik hen over, op, tussen takken lopen/springen. Eens met twee voeten langs de takken, voet voor voet langs de takken , zij- en voorwaarts over de takken enz. in één rechte lijn of een hoekige lijn … Zulke bewegingsopdrachtjes had ik vandaag aangebracht. De kleuters kunnen nog niet zo goed bewegen, dus ik moet eenvoudig beginnen en nadien kan ik zelf vermoeilijken wanneer ik voel dat zij het nodig hebben. Ik was wel een beetje fier op mezelf, want ik heb een kleuter die niet goed kan stappen (zijn voetjes staan een beetje naar binnen gegroeid) en hij heeft heel goed meegedaan en was vastberaden om alle bewegingsopdrachtjes uit te voeren. En aangezien zijn situatie, kon hij ze nog goed uitvoeren. Met de nodige hulp en stimulering van mij slaagde hij er in!
Het was dus een goede start en ik ben blij. Wat wel jammer was, was dat ik vroeger ben moeten stoppen. Juf Alexander had haar kleuters letterlijk losgelaten op de speeltuin, waardoor mijn groepje kleuters meteen afgeleid waren door hen. Het was dus geen strak plan als ik met hen zou voortgedaan hebben. Ik stopte en bracht de kleuters terug naar hun klas. Ik ging dan maar een kijkje nemen in de klas van juf Charlene. Zij had vandaag heel veel hoofdpijn en voelde haar niet zo lekker. Ze moest ook nog eens extra werk gaan verrichten bij mnr. Frans. Zo kwam het dat ik de klas van juf Charlene voor het laatste uur en een half moest overnemen. Ze moesten nog hun ‘snack’ eten en met wat improvisatie van muziekspelletjes kon ik de kleuters entertainen.
Nu ga ik nog wat verder voorbereiden en mijn materialen verzamelen en knutselen. Wat al gedaan is, is weeral een beetje minder werk en zo kan ik toch nog rustig genieten van mijn laatste week hier in Zuid-Afrika! Aaaaaghrhgh het is terug al een dagje minder en ik vind het NIET LEUK. Gisteren kreeg ik op mijn facebook al te zien dat ze in België al aan het aftellen zijn: helaas ben ik nog vijf dagen weg lieve schatten! :D
Tot morgen, met opnieuw een nieuw bewegingsverhaal!
Liefs, Melissa
Heel blij dat het jullie gelukt is om contact te leggen met het verre Grembergen. Dank aan iedereen die meewerkte. Koester jullie laatste Afrika-momenten!
BeantwoordenVerwijderen