Week 1

Sondag es rustdag!

Zondag 09 maart 2014 : 23u50

Vandaag mochten we eens lekker lang slapen. Maar al gauw werd ik vroeg wakker door de hevige wind die ons rolluiken deden klapperen. Ondanks de wind was het toch nog steeds
29 °C buiten. In de zon lekker warm, maar in de schaduw toch bikkie fris.

Op het programma voor vandaag stond er eigenlijk niet veel gepland:

1. De bergen bezichtigen

2. Naar die leefkerk gaan

3. Lekkere braai eten

Zoals elke typische zondagochtend werd ook ik verrast met koffiekoeken, of toch iets dat erop leek. Het was een ‘hot cross buns’, een rozijnenkoek met kaneelsmaak. Niet meteen mijn favoriete smaak, maar het ging wel door mijn maagje! Erna kon ik eindelijk beginnen aan mijn blog, of dat dacht ik toch tenminste. Ons programma werd in één keer omgegooid. Onze papa Chris had het idee om rond de middag al naar de bergen te gaan i.p.v. in de late namiddag. Eigenlijk wel een super idee, want nu konden we zeker de baboons (bavianen) zien! En dat was toch wel de moeite waard hé.

Toen Chris zei dat we gingen vertrekken, trok ik meteen mijn stevige schoenen aan.  Hij lachte me uit en zei: ‘ons ni stap ni, ons ga kijk!’ Bij deze wist ik dus ook al dat we niet gingen klimmen, maar gingen sightseeing. Er was gezegd: sondag es rustdag, dus dat nemen ze dan hier ook blijkbaar zeer letterlijk!
We reden de bergen in en ik kon opnieuw als een gek met men gezicht tegen het raam zitten! Het uitzicht is hier zo ongelooflelijk mooi, dat ik er echt geen woorden voor vind om het te beschrijven. Je kan zoveel zien dat je geheugen er te klein voor is!
We reden op de berg goed door tot Chris plots stopte. Daar waren ze, de baboons! Baie lekker (zeer leuk) om ze in het echt en van zo dicht bij te kunnen zien. Dat is wat anders dan diertjes te zien vanachter glas of tralies in de zoo. :) Dees is REAL LIFE mannen!

We reden een beetje verder tot op de limietberg. Daar parkeerde Chris zich en konden we even de benen strekken. Wauw, wat een uitzicht! Wanneer je dit ziet, staat je hart even stil. Ofwel ben ik niet veel gewoon, ofwel beseffen jullie niet hoe adembenemend dit allemaal niet kan zijn. 

Als een gek met het fototoestel in de hand trok ik de ene foto na de andere. Allemaal eens poseren voor de camera en ik was baie blij. We moesten wel goed opletten of we lagen zelf de Bains Valley in. Er was echt onvoorstelbaar veel wind. Je moest echt goed achteruit leunen met heel je lichaam of je viel voorover.

Eens terug thuis, was het tijd om de BBQ in gang te steken. In afwachting van de braai, namen we een aperitief met de zus van Chris. Zij was op bezoek en kwam lekker mee braaien. Ze vertelde dat ik heel goed op haar dochter leek. Ze vroeg of ik geen verre familie was. Is dat zo mama? Ik voel me alleszins toch wel al een bikkie Afrikaans … misschien? Daardoor wou ze graag de foto’s van mijn familie zien. Ik heb een mooie familie wist ze me te vertellen. Allemaal mooie meisies ;) Ook mijn vriendje vond ze zeer ‘sporty’!

Sondag es rustdag en ook vandaag was het laat om de braai op te eten. Om maar liefst 15u30 zijn we begonnen. Het was baie smakelijk in de maag: geroosterde aardappeltjes, bloemkool- en broccolischotel, gestoomde pompoen (iets wat ze altijd eten bij elk gerecht) en tenslotte lekkere geroosterde kip. Ik had zoveel gegeten dat ik geen plaats meer had voor een dessert: melktaart! uit beleefdheid heb ik dit toch nog met kort en mot opgegeten. Ik kon nadien geen pap meer zeggen !
Een geluk dat het nadien enkel nog maar rusten was en werken aan de blog. Hier rusten ze trouwens elke dag in Afrika. Rond de middag gaan ze op hun bed liggen om wat te rusten van al het werk of door de warmte. Iets wat in België niet veel gedaan wordt!

Rond 18u45 was het tijd om naar die leefkerk te gaan. Ik wist niet goed aan wat ik me moest verwachten. Elizabeth, de dochter, wist ons wel al te vertellen dat het helemaal geen stijf gedoe is. Het eerste aan wat je dan denkt is: de film Sister Act! :) Maar dat was het helemaal niet.
In die leefkerk staat ‘anders leef’ centraal. Het lijkt net een optreden waar je naar gaat kijken. Het zijn jonge mensen: mannen en vrouwen die spreken. De liedjes die gezongen worden zjin ook heeeeeel anders, ze worden begeleid door een live band.
Ook kan je de liedjes meezingen door de songtekst af te lezen, dat geprojecteerd staat op de muur van de kerk.
Wat een mis, wat een ervaring en wat baie leuk! Ik werd echt stil van de liedjes die ze zongen. Al deze jongen en oudere mensen zongen deze vanuit het hart en met volle borst uit! Je voelt echt die sfeer en je gaat spontaan meezingen en bewegen. Sommige mensen staken ook hun handen in de lucht tij
dens het zingen. 

Ongelofelijk om dit mee te maken. Zo zou ik ook elke zondag naar de kerk willen gaan, het uur vloog voorbij. Het is ook helemaal geen stijf gedoe, maar gezellig en sfeervol! WAUW !!! 

Na die impressionante mis gingen we snel naar huis om iets te eten en nadien iets gezellig te drinken met de mede-Afrikaantjes.

Mijn eerste week in Afrika zit er al op en ik kijk al uit naar zoveel meer! Nog een weekje in het paradijs en dan terug naar de realiteit en naar het echte werk! SPANNEND.

B.t.w. nog even een paar foto's van mijn paradijs hier:

Lekker slaap!

Feest op die wijnfeest!

Zaterdag 08 maart 2014

Aaaaaah die naweek (het weekend) is eindelijk begonnen. Niets leuker om dit te starten met een trip naar de wijnfeesten. Angelique en Chimène waren ook van de partij. Samen met Joan-Marie, beste vriendin van de oudste dochter Nina, gingen we op stap. Joan-Marie was de hele dag onze chauffeur en gids. Echt een leuk meid!

We vertrokken, iedereen in de auto gepropt en hup naar de wijnfeesten. De wijnfeesten waren op verschillende plaatsen in Paarl.
Je kreeg bij de eerste plaats een toegangsbandje en een wijnglas. Dit wijnglas moest je meenemen naar al de andere plekken van de wijnfeesten en mocht je dus ook meenemen naar huis.

Het was baie warm en baie lekker! Samen met Joan-Marie gingen we proeven van de verschillende wijnen. Er waren meer droge wijnen, dan zoete wijnen. Minder voor mij, Angelique en Chimène. Wij drinken veel liever de zoete wijnen. :)
Het drinken van een glas wijn is hier ook zeer goedkoop. En eigenlijk kan ik dit over alles zeggen. Het eten, drank, kleren, elektronica, … is allemaal veel goedkoper dan bij ons in België. Een positief pluspuntje voor mijn verblijf!
Niet alleen kon je een glas wijn kopen, maar ook flessen en dit viel opnieuw zeer goed mee van prijs. Na allemaal een glaasje te drinken in de warme zon, vertrokken we naar de volgende wijnplaats.
Volgens Joan-Marie zijn we stadige drinkers, dus vertelde ze ons dat we ons glas down downs (ad fundum) moesten opdrinken. Zo gezegd, zo gedaan! 

Het was ondertussen ook al middag en na dat glaasje te drinken, kregen we allemaal honger. Want zo drinken op een lege maag is om problemen vragen niet waar?! Dit was al te merken aan onze luide lachbuien, giechelende mopjes en de plasbeurten.
Ik leerde één van de typische Zuid-Afrikaanse specialiteiten kennen: droogworst. Het zag er niet uit om op te eten, allemaal harde zwarte en droge stukken worst, maar lekker was het wel! Ook ons hoofdgerechtje was njam njam njam, lekker!

Na goed te eten besloten we terug te keren naar onze eerste stop. Daar speelde er een bandje met tsjingel – tsjangel muziek en kon je languit genieten op het gras. Het was er ook het gezelligst van allemaal.

De avond viel … Zes gekke meisies een hele dag samen op avontuur, was echt de moeite waard! Nog even gauw stoppen in de lokale sparwinkel en we konden naar huis gaan om lekkere spaghetti te maken.
Samen hebben we gekookt voor Joan-Marie, dochter Elizabeth en het nichtje!

Als mooie afsluiter van een mooie dag, gingen we allen samen naar een café. Kei grappig om de Afrikaanse mensen eens te zien dansen. Ze dansen zo anders dan bij ons … Wanneer ik terug in België ben, zal ik het jullie met veel plezier eens tonen! 

Morgen is het zondag en dus ook rustdag! De eerste week zit er al bijna op en ik kan nog steeds niet geloven dat ik hier nog negen weken ga zijn. De tijd vliegt nu al!
De komende week gaat nog een bikkie vakantie zijn, maar nadien gaat het pas echt beginnen! Ik zit nu al met wat zenuwen ... Maar goede zenuwen, want ik heb er kei veel zin in!

Lekker slaap! 

De 1^e dag in het baie mooie Afrika

Vrijdag 07 maart 2014

06u30 en de wekker liep af. Nog even snoezen en ik maakte me klaar om aan de eerste Afrikaanse dag te beginnen!

-) Dilemma 1: Wat moet ik aan doen? Aangezien het hier baie warm is, niet te veel dus!

Eens fris gewassen en de juiste outfit aan, was ik klaar om te gaan ontbijten in de ‘kombuis’ (keuken). Lize had de tafel al mooi gedekt met lekker eten. Toast, fruit, verschillende soorten confituur, fruitsap, koffie, kaas, … Maar één belangrijke lekkere zoetigheid ontbrak nog: NUTELLA ;)
Iedereen lachte mij uit, Lize ook. Ze vond het wel baie lief dat ik hiervoor speciaal één kg minder heb gebruikt van mijn koffer. Een kleine tegenvaller is, dat je hier echter ook nutella kan kopen _ _ ‘

Nadat ik een stevig ontbeten had, was ik klaar om mijn eerste dag les te volgen aan CPUT campus Wellington. Met de bakkie (pick-up’) van Chris reden we er naartoe.
Eens gearriveerd konden we eindelijk Sien en Ruth zien. Ze zijn al echte Afrikanen. Hopelijk lukt het mij ook, om zo vlotjes Afrikaans te spreken. Er mag ook gezegd worden dat ze al een zeer mooi kleurtje hebben. -) Iets waar ik stiekem ook naar uit kijk! Vorige week was het hier nog 38 °C, 39 °C en zelfs 40 °C. Maar Albert Hoek wist ons te vertellen dat het niet meer echt zo warm gaat worden, toch niet zo hoge temperaturen. Alhoewel ik het nu ook zeer prima vind!

Na een rondleiding op de campus met Albert, kon ik naar mijn eerste Afrikaanse les gaan. Voor dat de les startte, verwelkomde de docent ons eerst aan de Afrikaanse studenten. In een grote aula voor een heel leger studenten stonden vier kleine Belgische studenten: Sien, Ruth, Leentje en ik. maar amai wat praten die studenten en docent vinnig. Ik kon het ni verstaan ni. Hoe langer ik er goed op luisterden, hoe ietsipitsie beter het wel werd!
De lessen in Zuid-Afrika duren ook helemaal niet zo lang als bij ons in België. Dit was een zeer aangename verrassing. Hier duren ze maar liefst 45 minuten, dat is wat anders als bij ons op de KaHo Sint-Lieven: 90 minuten. 

Nadat de les gedaan was, kwamen er al spontaan twee meisies naar ons toe: Annette en Merissa! Zij namen ons mee naar buiten om gezellig wat te kletsen in afwachting tot wanneer de volgende les van start ging. Er kwam ons al snel een Afrikaans meisje vertellen dat de volgende les afgeschaft was. Euj voor ons, een extra 45 minuten vrij. Annette en Merissa besloten om ons mee te nemen naar een gezellige tearoom. Daar heb ik één van de allerlekkerste milkshakes ooit gedronken: aardbei milkshake. Wat ook leuk was, was dat Annette en Merissa ons wat tips gegeven hebben van WAT WE ZEKER moeten bezocht hebben tijdens ons verblijf hier in Zuid-Afrika.

Eens onze lekkere milkshakes opgedronken, gingen we terug naar de Afrikaanse les. Op vrijdag hebben de meeste Afrikanen weinig of geen les. We hadden dus een lucky day! Tom, Anouk, Angelique en Chimène sloten bij onze les aan, waardoor de docent al gauw opmerkte dat Chimène jarig was. Dit kon ook niet anders, we hadden haar twee gele ballonen gegeven met felicitaties op die ze overal mee naartoe moest sleuren. Hierdoor viel het voor iedereen op dat ze jarig was. En ja hoor de Afrikanen hebben ook hun eigen typische manier om ‘Gelukkige Verjaardag’ te wensen. Baie leuk om hen te horen zingen.

Mijn buikje begon tijdens die les al luid te grommen. Tijd dus voor lekker te gaan eten. We hadden voor de lunch afgesproken met Albert Hoek. Samen zijn we allen iets gaan eten in die koshuis. Een koshuis, is een studentenhuis waar we tegen een goede en eerlijke prijs lekker kunnen eten. -) Even een wist-je-dat-je: Wist je dat de Afrikanen hier zeer strikt zijn om de meisjes en jongens gescheiden te houden. Er is dus een koshuis voor meisjes en één voor jongens. En één waar ze samen mogen gaan eten. Eens daar gearriveerd, werden we ook opnieuw hartelijk ontvangen. Albert Hoek vertelde aan de studenten dat Chimène jarig was en ook zij begonnen spontaan te zingen voor haar.
Opnieuw merk je dus op dat ze hier echt meeleven met de jarige. Liedjes zingen en applaudisseren wordt hier baie veel gedaan!
Ook het respect dat Albert Hoek van zijn studenten krijgt is mooi om te zien. Alle jongens stonden meteen op, wanneer Albert de kamer binnen kwam. Albert Hoek is de baas van het jongens koshuis.

Na al het zingen kon ik eindelijk beginnen eten. Lekkere fries met biefstuk en gefrituurde ajuinen. En als dessert chocolade cake. Beetje vettig gedoe, maar vet lekker!

In de namiddag zijn we nog even de winkelstraat gaan verkennen. Zo kan je zien dat we zeer gelukkig waren dat ook Tom erbij was! Hij moest zich tenslotte ook nuttig maken tijdens het shoppen van de ladies hé!

Eens terug in ons paradijs gearriveerd konden we lekker chillen in de zon en het zwembad van ons gastgezin. Tijd om even te rusten van al dat les volgen ;) En dus ook om uitstapjes te plannen. 

Die avond hebben we ook lekkere braai gegeten. Samen mochten we met Lize naar de winkel. De winkel was gelijkaardig als onze colruyt in België. Alleen in onze colruyt hebben ze belange geen grote watermeloenen zoals hier.

Op onze braai hebben we heeeeeeeeel lang moeten wachten. Om 18u00 deed Chris de BBQ branden en pas om 21u30 hebben we gegeten. Baie lang wachten dus! Ouh en jullie weten wanneer ik honger begin te krijgen … Maar een geluk, het was zeker de moeite waard! 

Waka waka Melissa is in AFRIKA

06 maart 2014 : 21u40

Eindelijk kan ik jullie nu vertellen dat ik zeer goed ben aangekomen in Zuid-Afrika. Het is letterlijk een lange reis geweest. Na 26 uur vast te zitten in Istanbul en 13 uur te vliegen, heb ik me eindelijk kunnen installeren in mijn paradijs. Jaja hoor, jullie lezen het goed: PARADIJS is het hier.

Dat ik dus vanavond goed ga slapen is opnieuw een feit! En ouh, daar kijk ik echt naar uit. Eindelijk een bed en eens goed kunnen neerliggen. Want de stoelen en de ruimte op het vliegtuig waren toch niet zo denderend als dat ik dacht. Het leek net alsof we nog minder plaats hadden, dan op het vliegtuig richting Istanbul. En jullie weten: Melissa Rottiers zit niet in de zetel, maar LIGT in de zetel. Dit was dus ne minderen voor mezelf. En dat was niet alles: Turkish Airlines bleef ons verrassen op alle mogelijke manieren. Bij het wachten om op te stijgen, kreeg iedereen een hotstone washandje om je gezicht een beetje te verfrissen. IDEAAAL voor ons, aangezien we in twee dagen ons niet gewassen hadden. Eikes inderdaad, maar al een geluk dat ik 10 dagen Chiro kamp gewoon ben. Lang leve CHIRO MERE, hip hoi. Erna vond ik nog een verrassing: kousen, lipbalsem, tandenborstel, slaapblinddoek en pantoffels. Allemaal voor mij seg. Nooit gedacht dat vliegen zo plezant kon zijn.

Na dit allemaal te ontdekken begon het vliegtuig al op volle toeren te draaien. En toen begon het echt, met veel kriebels in de buik, stevige handknuffels met Leentje en nogal luid giechelen, stegen we omstreeks 00u50 op (23u50 in België). Maar wat was me dat voor een wild opstijgen. Ik had super veel vlinders en kriebels in de buik, het vliegtuig steeg steeds weer op en daalde terug weer neer naar beneden! 

Een klein uurtje verder toen ik al half in slaap lag, was het opeens etenstijd. Nu nog etenstijd? Huh? …  Ook met het ontbijt stonden ze vroeg klaar, ik en de anderen lagen nog goed te slapen. En zoals gewoonlijk, was het eten ook dan maar iets speciaals …  -) Met Turkish Airlines, zal je dus nooit honger lijden ;) Al een geluk dat het in mijn paradijs anders is.

De komende acht dagen verblijf ik in Wellington. Dit komt omdat we voor ons stage-avontuur, mogen proeven van het studentenleven op zijn Afrikaans. Overdag (08u30 tot 13u00) nemen we lessen aan de University van Cape Town: CPUT Kaapstad campus Wellington en daarna kunnen we de stad verkennen. De komende namiddagen en avonden kunnen we dus op stap gaan. Iets wat we na ons verblijf hier in Wellington minder gaan kunnen doen, omdat de buurt daar minder veilig is. Dit wist An De Moor ons te vertellen, wanneer ze samen met Albert Hoek ons stond op te wachten. Zij brachten ons eerst naar de campus Wellington. 

Tijdens de rit in Albert Hoeks pick-up viel er al heel wat te bezichtigen. Mijn ogen keken alle kanten uit. De mooie natuur, bergen, dieren en huizen kregen mijn volle aandacht. Als een gek zat ik met het gezicht tegen het raam geplakt. De huizen die ik zag waren zo verschillend en eigenlijk schrijnend om te zien. Houten planken tegen elkaar gezet met golfplaten en afval vormden de huizen. Je zag steeds veel dezelfde sombere kleuren bij deze huizen. Zo kon je ook meteen het verschil opmerken tussen arm en rijk. Rijkere huizen zijn zoveel kleurrijker. Maar dat was niet alles, ook het verkeer is hier wat zotjes:

Eens gearriveerd op de campus werd er ons verteld bij welke docenten we de komende acht dagen gaan verblijven. Tom logeert samen met Sien en Ruth (die er al drie weken zijn) bij Albert Hoek, Chimène en Angelique zitten samen in een gastgezin en Anouk, Leentje en ik.
We werden met open armen hartelijk ontvangen. Het gezin bestaat uit papa Chris, die docent is op campus Wellington, mama Lize, dochters Nina en Elisabeth en de enige zoon Dirk. Niet te vergeten, het gezin heeft ook twee honden. EN HET ZIJN GROTE HONDEN !!! Stoffel en Lucy. Dit vond ik minder leuk, aangezien ik een hevige schrik voor honden heb. Momenteel blijven ze uit mijn buurt en dat vind ik zeer prima ;)

Het is hier baie mooi, zoals ik al een paar keer zei: Paradijs! Mooie tuin, groot buitenzwembad, een super bed en een eigen badkamer voor ons drie: Anouk, Leentje en ik.
Nadat we ons hadden mogen installeren op een super grote kamer, kon ik genieten van een douche. Of zoals ze het zeggen in het Afrikaans: ‘Stort’. De taal Afrikaans is F-A-N-T-istisch. Alles lijkt zo op het Nederlands, maar toch moeten we soms heel goed luisteren. De mensen hier praten zeer ‘vinnig’ (snel) en moeten voor ons ‘stadig’ (traag) gaan praten. Onze taal vinden ze trouwens ook wel zeer hilarisch, hierdoor ben ik niet meer de enige die soms plat ligt van het lachen. Ik kijk er alvast naar uit om deze taal vlotjes te spreken. Iets wat jullie niet gaan kunnen hé? …

Ik heb hier ook baie lekker gegeten. Bobuti: rijst, gedroogde perzikken, erwten, sausje en schapenvlees gemalen in de currysaus. Een typisch Afrikaans gerechtje! Maar dat is niet alles, morgen wordt het nog beter. Voor diegene die thuis nog niet kunnen BBQ, kom maar gerust  bij ons want in die naweek (het weekend) eten we braai (BBQ). Ik ben al benieuwd wat er nog allemaal op het menu staat. Volgende week gaan wij ook eens belgisch koken voor hen: iemand al een lekker gerechtje in gedachten?

Ziezo al opnieuw een heel verhaal voor jullie, dat ik met plezier morgen verder vertel!
Slaap ze lekker, ik ga nog wat genieten van het zomers weer op het terras buiten.

Nog steeds vast in Istanbul
05 maart 2014: 23u51

De 26 uur op Istanbul vertoeven zijn dus bijna verstreken. Een geluk eigenlijk, want de
‘wifi-ruimte’ waar we al de hele dag verblijven begint toch wel een beetje op mijn zenuwen te werken. Al goed dat Chimène een paar reisspelletjes mee had. HOERA voor
scrabble & uno. Dat is dan weer na een uurtje terug de handbagage ingedoken, wegens gebrek aan inspiratie voor originele – biene – mooie – volgens de spelregels – bruikbare woorden! ;) Het spelletje uno heeft het iets langer geduurd omdat er naar het schijnt iemand wou bewijzen dat HIJ het sterkere geslacht was. En neeeeeeeuh dan hebben we het niet over onze bodyguard Tom!

Na mijn blog te updaten, facebook te controleren en skype al eens uit te proberen, werd ik toch even moe en wat moet je dan doen om jezelf bezig te houden: selfie en foto's nemen.

Nog twee uur te gaan en we kunnen vertrekken richting AFRIKA! Spannend wel, want wat gaan we deze keer voor hebben … Of zou het ons deze keer toch lukken? Voor alle zekerheid gaan we toch wel wat vroeger vertrekken richting de gates -) en niet te vergeten deze keer alles goed in het oog houden!!

Tot morgen in Afrika of nog niet ….

Het begin van de grote reis
05 maart 2014 : 14u40

Dat ik zenuwachtig en emotioneel was, is een feit! Ook last minute alles bij elkaar rapen en in de koffer proppen, was terug typisch mezelf.
Eens dat alles gepakt en gezakt was, vertrokken we richting Zaventem. Daar stond Leentje mij al op te wachten met haar broer die me al meteen fotografeerde. Jaja hoor, hoe meer foto’s hoe beter klinkt het hier! Na nog iets vlug te drinken in afwachting van het vertrek, was ik klaar om definitief afscheid te nemen. Of dat dacht ik toch, want al gauw stonden de tranen terug in mijn ogen …
Men lieve lieve mama, mijn fantastische grote zus en meter heb ik voor een laatste keer een dikke knuffel en vele zoenen gegeven. Dat ik hen en vele anderen 10 weken moet missen is nog steeds niet echt bij me doorgedrongen ...

Eens vertrokken begon ons avontuur pas echt.

• Feit 1: Beziens hadden we: door alle handpoppen die mee waren.
• Feit 2: Ik had maar liefst 7 bakjes nodig om mijn handbagage door de controle te krijgen
• Feit 3: Het vliegtuig was een echte sauna.
• Feit 4: We hadden geen eten, dus kregen we ‘den overschot’ zoals ze bij ons zeggen. SUPER pikant, maar wel met een lekker dessert: chocoladetaart!

Istanbul for dummies

Eens gearriveerd op de luchthaven van Istanbul besloten we eerst iets te gaan drinken en erna onze gate te zoeken. We waren ruim op tijd en dachten bij onszelf: we verdienen toch wel wat rust (kwestie dat we toch genoeg uitgerust zijn na 20 uur vliegen :)). We zochten ons een plaats en leerden elkaar zo wat beter kennen. Al gauw werd het voor iedereen van de groep duidelijk, dat we een leuke – grappige – optimistische groep zijn!

De tijd ging ineens zo snel, dat wanneer ik terugkwam van het toilet we ons super snel moesten haasten naar onze gate. Daar waar een vijftal min. geleden kei veel mensen stonden in een lange rij, stond opeens niemand meer! We beseften toen nog niet dat we onze vlucht gemist hadden. We lachten en ik trok een paar ‘paniekerige’ foto’s om het sfeerbeeld toch op foto vast te leggen. -) Ook in de moeilijke tijden moeten we blijven lachen! Hilarisch want we hadden het echt nog niet door dat we eigenlijk iets serieus voor hadden. 

Onze enige mannelijke vriend: den Tom, spurtte samen met Angelique naar een balie om toch zo juist en snel mogelijk info te krijgen over de situatie. Alhoewel den Tom toch wel iets te snel was naar mijn mening, op één à twee seconden vloog hij meteen de grond al op. Wij, de meiden, stonden te lachen en te brullen. Maar dit werd al veel minder toen de meneer aan de balie ons wist te vertellen dat het echt wel onmogelijk nog was om aan boord te gaan. Ik dacht bij mezelf: ‘mijn mama doet me dood.’
Daar stonden we dan met onze mond vol tanden te kijken naar een vliegtuig dat zeker nog een halfuur staan wachten heeft op het vliegveld. Met allemaal vragen in ons hoofd, besloten we zelf hulp te gaan zoeken. Na lang zwerven van hier naar daar, kwamen we aan de juiste balie terecht. Deze mevrouw was zo vriendelijk dat ze onze tickets veranderden en ons een nieuw + gratis vlucht boekte naar Cape Town.
-) Wie had er ooit gedacht dat wij dit zouden voor hebben. NIEMAND, alhoewel ik de spontane reacties uit het verre België al hoor klinken :).

Het einde van ons eerste avontuur begon te naderen. Samen zijn we nog ‘gezellig’ iets gaan eten en drinken op de al laat- en verlaten luchthaven van Istanbul. Erna hebben we een gate gezocht om de nacht in door te brengen. Het was ondertussen al 4 uur in de ochtend, wanneer ik me geïnstalleerd heb op de keiharde bank. Samen met mijn handpop, waar ik eigenlijk nog geen Afrikaanse naam voor heb: dringend werk van maken dus, vielen we samen in slaap.

Wakker worden ...

Van warm, gezellig en rustig ontwaken, was er allesbehalve sprake. Een paar uur later nadat ik gaan ‘slapen’ was, zat de gate al goed vol met mensen die stonden te wachten op hun vlieger. Veel geroezemoes en vroeg wakker dus!