Week 7

Klapmuts is thuiskomen en genieten ...

21 april 2014

Eerst en vooral (eindelijk) het afscheidsfilmpje van Lily en Emma. Het internet werkt en hopelijk genieten jullie evenveel als ik .. (Vanaf 1:14 wordt het beter ).

Ik kan/mag officieel zeggen dat ik al baie gezien heb in Zuid-Afrika. En dit allemaal dankzij Charlene en Stephen. Moesten wij nooit elk weekend naar Klapmuts gekomen zijn, dan ja …

Vrijdag zijn we dus op stap geweest naar Kaapstad. Ik heb eindelijk de wereldberoemde Tafelberg gezien, inderdaad gezien en dus nog niet beklommen. Dat is voor volgende week wanneer het vakantie is, want dan krijg ik mijn tweede week van de paasvakantie. Ik heb er echt wel zin in en wanneer ik de Tafelberg ga beklimmen kan ik ook eindelijk eens iets sportiefs doen.
Nu hebben we eigenlijk die dag zoals alle toeristen, sightseeing gedaan op een ‘hop-on, hop-off’ bus! We vertrokken in Waterfront en reden zo naar verschillende plaatsen in de Kaap. Manneke, het was lachen gieren en brullen! En het leukste eraan was, dat we konden luisteren naar een gids in het NEDERLANDS! 

Onze eerste stop was aan ‘Greenmarket’. Een zeer gezellig marktplein, waar zwart- en bruinmensen leuke hebbedingetjes stonden te verkopen. De eerste Afrikaanse souvenirs zijn al binnen!
Ik kon er nog uren rondlopen, zoveel om te zien en zoveel om te willen en te kopen. Afbieden was hier wel de boodschap, anders konden ze jou alle prijzen maar doen betalen. En ik moet toegeven, ik kon er wel wat van: Melissa Rottiers hebben ze niet snel liggen! *Ke-tching* 

Voor we op de bus sprongen werden we gestopt door een groepje kinderen die aan het straatdansen waren: GEWELDIG 

Hierna sprongen we terug op de ‘hop-on, hop-of’ bus richting houtbay. Onderweg stopte hij ook wel aan Kirstenbosch National Botanical Garden, maar toen zijn we niet afgestapt. Dit hadden we immers vorige week al bezocht. 

In Houtbay kwamen we opnieuw gelijkaardige leuke kraampjes tegen zoals op ‘Greenmarket’. Ik zeg het, ik zou alles opgekocht hebben daar. Een geluk dat de hoeveelheid kilo’s voor op het vliegtuig dit niet toelaat. Charlene verbood ons om nog iets te kopen en zei dat het tijd was om te eten. Zogezegd, zogedaan. Lekker eten en in afwachting voor de volgende bus, gingen we wat rusten op het strand van Houtbay.

Eenmaal dat de bus er was, reden we naar camps bay. Onderweg naar daar kon ik er niets aan doen, maar ik ben helaas op de bus in slaap gevallen! Achja een power nap kan wonderen doen, want erna heb ik de beste crème glace gevonden en gegeten van heel 

Zuid-Afrika. JOM JOM JOM

Zaterdag zijn we wat stranden in de Kaap gaan bezoeken. Van Langbaan, naar Blauwbergstrand. Helaas was het geen strandweer om te zonnen en bruinen, maar was het eens lekker uitwaaien! Ook zijn we toen lekker gaan eten. Het was eten à volenté; Langbaan ‘Plaascombuis’. 

Zondag was het een emotionele dag. Hij startte leuk, want Kim had voor ons allemaal een persoonlijk zakje gemaakt met een stuk chocolade en armbandje in. Zo een leuke verrassing. Ook Charlene heeft haar best gedaan en had voor elk een chocolade paashaas en paasei gekocht.

Omdat het Pasen was, zijn we eerst naar de kerk geweest. Maar jullie denken waarschijnlijk ah een misviering: niets speciaals en saai. Wel fout gedacht, hier was het echt FEEST! De mensen hier leven echt voor het paasfeest en zijn ook zeer gelovig. Je kan echt zien en merken hoeveel kracht zij uit dit feest en viering halen. De liedjes, emoties, teksten … doen het hem allemaal. Mijn eerste reactie was wel: ‘wat gebeurd hier, zo raar’. Maar eens de viering startte, word je er wel letterlijk ‘mee ingezogen’. Al snel laaide de emoties ook bij mij op en sta je zowat stil bij wat je hier allemaal ervaart en hoe uniek deze kans wel niet is om hier in Zuid-Afrika te zijn. Voor mij persoonlijk was het ook wel een beetje dubbel, omdat het reeds een jaar geleden was dat mijn opa gestorven is (en binnenkort ook mijn oma). Beetje een emotionele tijd dus, maar die ik vol vreugde zal ervaren! Dit kan niet anders, want ik ben hier in Zuid-Afrika en ik moet gewoon het positieve halen uit alles en niet te veel piekeren. Ik was trouwens niet de enige, bij wie er wat emoties waren losgekomen …
Na een dikke drukkie van Charlene, Tom … en de andere was het tijd om allemaal wat blijer te worden. 

We zijn naar Blauwklippe geweest. Daar is elke zondag een leuke ‘zondagsmarkt’. En jullie kunnen nooit raden wat ik daar gegeten heb: ‘ECHTE BELGSICHE FRIETJES’.
Een verliefd-Belgisch-oud-koppeltje van rond de 60 jaar wonen al zes jaar in Zuid-Afrika. En zij komen elke zondag naar de markt om echte Belgische frietjes te verkopen. Ze laten hun producten vanuit België speciaal overkomen naar hier.  HET MEEST GRANDIOZE IDEE OOIT !
Maar ook daar konden we het niet laten, om uiteraard souvenirs te kopen. 

In de avond hebben we de laatste avond van Tom en Anouk gevierd, hier op Anura in Klapmuts. Met Stephen zijn ‘Potjiebraai’ (beetje de hutsepot van België), hebben we lekker gegeten en veel gepraat, gelachen. Stephen gaat echt wel in een zwart gat vallen, wanneer Tom weggaat. Tom was voor hem een beetje zoals een zoon, deze twee maatjes schoten super goed met elkaar op. En ik had eigenlijk wel gelijk. Want vandaag toen Tom en Anouk vertrokken, wou Stephen het huis uit. Hij wou een beetje met de ‘bakkie’ gaan rijden. Leentje en ik, mochten mee. Hij is met ons wat gaan rondrijden op Anura tussen de wijnvelden. Zo mooi, leuk en vooral hobbelig.
Ondertussen was Charlene het avondeten aan het klaarmaken. Je kon zien dat ook zij het moeilijk had en haar tranen stond te verstoppen …

Niet alleen moesten we ‘afscheid’ nemen van Tom en Anouk, maar ook van Kim. Kim vertrok vandaag naar haar logement in Kaapstad. Zij was echt een super leuke meid/vrouw. Zo Amerikaans en vol plezier. En één ding was zeker, zij had ‘MAGIC HANDS’. Mijn hele lichaam heeft ze de voorbije drie dagen elke dag gemasseerd (aangezien ze een professionele masseuse is).
Ondertussen zijn Chimène en Angelique al geïnstalleerd. Het is hier zeer gezellig met al deze vrouwen in huis, Stephen vindt dit echter een beetje minder leuk! Maar hij doet zijn best om ertussen te passen.

Nu deze update geplaatst is, kan ik mij al een beetje voorbereiden op morgen. Want morgen is het zover, ik mag eindelijk naar de school ‘Klapmuts Primary’ gaan. Ik kijk er zo naar uit, maar ben ook wel super zenuwachtig. Het gaat zo een groot verschil wezen t.o.v. in Paarl, alsook voor Chimène en Angelique die in Eversdal waren. We zijn eigenlijk allen zeer benieuwd.

Nu kan de ontwikkelingsstage echt beginnen en hopelijk kan ik deze leerkrachten wat helpen, alsook  dat ik van hen leren …

Gedaan, maar tevreden …

17 april 2014

Vandaag ben ik voor de aller aller aller allerlaatste keer naar ‘Klein Boishaai, Paarl Boys’ Primary School’ geweest. Ik kan het nog steeds niet geloven dat de eerste stage er al op zit. Het is zo snel gegaan, die vier weken zijn voorbij gevlogen (ondanks de weinige lesjes dat ik echter mocht geven).

Gisteren ben ik terug naar de graad R klas geweest. Ik moest teacher Wendy nog interviewen voor mijn thesis in België. De kleuters waren enorm blij om mij terug te zien, want het was immers al tijdje geleden dat ik bij hen in de klas was geweest!
Ik heb een zeer aangename babbel gehad met haar en heb goede en bruikbare info gekregen. We raakten verder aan de praat over het onderwijssysteem in België. Hierover wou ze graag wat meer te weten komen, dus vertelde ik haar dat ik morgen (vandaag) hier wat extra info over zou meebrengen. 

Ik wou vandaag gaan observeren in graad 2, maar toen ik deze ochtend mijn evaluatiepapieren wou ophalen in graad R vroeg teacher Wendy mij of ik niet kon blijven. Ik dacht bij mezelf ‘oh wat gaat er nu gebeuren en dat voor mijn laatste dag’. Juffrou Marianne was niet op school aanwezig en daarom moest de studente uit Wellington de klas overnemen samen met de assistente juffrou Eloise. Er was dus geen leerkracht meer om lichamelijke opvoeding met de kleuters te doen.  Natuurlijk vond ik dit helemaal niet erg en begon meteen al wat dingen te bedenken.

Het was zo leuk om te doen en dat voor mijn laatste dagje: super afsluiter!!! 

Ik liet de kleuters wat opwarmen door een loop- en stopspelletje met hen te doen. De kleuters hadden baie energie en daarom verzon ik wat overloop-, loop- en tikspelen! En geloof me hun energie was weg tegen het einde van de les. ‘Well done teacher Melissa’, kreeg ik als compliment van teacher Wendy.

Nadien heb ik gewoon de studente uit Wellington ‘teacher Joan’ nog wat verder geholpen met de crea-activiteiten.
Er was ook een kleuter jarig en man zoveel snoep, chips, cupcakes -) Het was erover! Ik begin al stilaan te begrijpen waarom sommige kinderen en mensen ‘iets groter gezet zijn’ dan anderen.

De dag zat er bijna op en teacher Wendy wou nog een laatste groepsknuffel geven voordat ik weg ging. Het was zo lief, ik ga deze lieve schatten toch wel missen hoor! 
Helaas heb ik niet meer kunnen samenzitten met teacher Wendy om samen met haar de info te bespreken die ik had meegenomen voor haar. Maar ze ging alles rustig eens bekijken en verder vragen stellen aan Sien en Ruth. Zij zijn vanaf volgende week terug op de school.

Maar wie ik nog het meest van allemaal ga missen zijn Lily en Emma. Tranen, knuffels en dansen … ik heb het allemaal gehad! En ik moet toegeven ‘ek het hartseer’! -) filmpje volgt later wegens internetproblemen!

Eenmaal thuis was het tijd om mijn koffer te pakken. Het was een klein beetje chaos want ik vond niet alles van de eerste keer terug, maar alles is toch in orde gekomen. 

Ondertussen ben ik al gesetteld ten huize de ‘Elliot’s’ en ik ben zeer blij. Voor de laatste keer thuiskomen en hopelijk een goed stage avontuur tegemoet. Maar daar ben ik eigenlijk van overtuigd! Vandaag kwam ik ook nog te weten dat er een roofmoord is gebeur in Klapmuts. Donderdag nacht is er een politieman doodgeschoten in het kleine politiestation in Klapmuts. Dit is niet ver van de school ‘Klapmuts Primary’ gelegen. De daders hebben twee kogels door het hoofd van de politieman geschoten en zijn met alle wapens en munitie ervan door gegaan. Dit is toch wel schrikken en harde realiteit. Zo zie je maar dat hoe mooi het hier ook kan zijn, het steeds verborgen en duistere kanten heeft. Normaal gezien hoef ik mij geen zorgen te maken, want de school wordt extra goed bewaakt. Maar misschien moet ik de komende dagen toch opletten met wat ik zeg tegen mensen en mijn spullen goed bijhouden.

Omdat het een lang weekend is: morgen goede vrijdag = geen school, zaterdag, zondag en maandag paasmaandag = geen school, gaan we op uitstap naar Kaapstad en een beetje rondrijden rond de Kaap. Ik ben al benieuwd …

Productieve dag

15 april 2014

Na bijna vier weken, ben ik vandaag voor de eerste keer de hele dag op school met iets bezig geweest!
Ik mocht vandaag observeren in de Afrikaanse klas van Graad 1, wat was dat leuk. Juffrou Zuleka heeft geen assistente in de klas en was dus heel blij met mijn komst!
Vanaf nu is het elke dinsdagochtend, i.p.v. de maandag, de wekelijkse ceremonie in de zaal. En ook vandaag was het opnieuw een kippenvelmoment. 

 

Hierna begon de echte schooldag. Juffrou Zuleka zette mij meteen aan het werk. Dat vond ik natuurlijk helemaal niet erg, zolang ik maar kon bezig zijn en helpen: was alles rech! 

Als eerste mocht ik een rekenlesje geven en zo ging ik met enkele kinderen buiten op de gang zitten. Het lesje ging over ‘tellen met vijf’. Juffrou Zuleka had me een groot blad meegegeven, waar een honderdveld op getekend stond. A.d.h.v. dat veld moest ik de kinderen duidelijk maken hoe we gingen tellen met vijf. Juffrou Zuleka toonde de kinderen dat ze twee handen hadden.  Eén hand is vijf en het tweede hand is vijf. Vijf, vijf = tien. Dat was haar inleiding van de les en ze stuurde me naar buiten met een groepje. Ik vond dit toch niet zo evident, want meer uitleg had ik ook niet gekregen. Het was dus de eerste seconden snel iets bedenken van hoe ik op een originele en educatieve manier de kinderen iets kon bijbrengen. Ik zag dat de kinderen zelf hun mini-whiteboard hadden meegenomen met hun uitwisbare stift, dus moest ik dit blijkbaar ook gebruiken.
Nu zoals juffrou Zuleka getoond had, begon ik ook eerst te tellen met hun handen. Eén hand is vijf, tweede hand is vijf = samen is tien. Ik verwees naar het cijfer vijf in het honderdveld en maakte sprongetjes naar het cijfer tien. Al snel zegden de kinderen het optelsommetje op: 5, 10, 15, 20, 25, 30 enz. Nu aangezien ze ook hun whiteboard hadden meegenomen, liet ik hen telkens per ‘vijf’ iets tekenen. Om de beurt mochten ze iets zeggen wat er vijf keer getekend moest worden: donuts = cirkels, kusjes = kruisjes, geld = vierkantje, driehoek = driehoek, diamanten = ruiten enz.  Nadien liet ik hen ook eens de cijfers schrijven.
Nu ik zo terugblik naar wat ik gedaan heb vind ik dit niet slecht, maar ook niet wauw! Zo onvoorbereid en eigenlijk niet goed weten waar je mee bezig bent. Als leerkracht moet je dus op alles voorbereid zijn, maar diit was toch iets buiten mijn ‘comfortzone’. 

De tijd vloog voorbij en het was opeens al tijd voor basketbaltraining. De basketbaltraining was eerder een spelletje van op een wekelijkse Chirozondag. ‘Uitsmijterke’ zoals ze bij ons zeggen: twee kinderen moeten zo snel mogelijk scoren, wie als eerste scoort is de winnaar en blijft in het spel. De andere die niet scoort ligt uit het spel. Was wel leuk om te zien, maar echte basketbaltechnieken werd er vandaag niet geoefend of aangeleerd.

Na deze training was het speeltijd en op de speelplaats was het precies een festijn van allerlei eten. Graad 6 stond met chips, donuts, snoep, ijsjes, McDonalds burgers, croque monsieurs, lekstokken, popcorn, hotdogs, speelgoed, limonade enz. op de speelplaats om te verkopen. Allemaal ongezonde dingen. ‘WTF’, dacht ik bij mezelf. Een school met zoveel sport (en die veel belang hecht aan sport) met zoveel en altijd ongezonde dingen. Man, man na vier weken begrijp ik het nog steeds niet. We hadden er zelfs al eens aan gedacht om zo een ‘gezond project’ uit te werken, maar Anke en de andere leerkrachten vonden dit geen goed plan. Het is te kort en werkt niet!
Jammer … 

Wanneer het gedaan was met al dat ongezond eten moesten de kinderen terug aan het werk in de klas. Opnieuw was het wiskunde, de kinderen moesten allerlei werkblaadjes maken. Ik vroeg me toch af of er ook nog een ander vak aan bod kwam vandaag en juffrou Zuleka vertelde me dat het elke dag één vak is. Vandaar mijn verwardheid gisteren. Wel jammer dat het de hele dag hetzelfde is, want na een tijdje zijn de kinderen echt niet meer betrokken. Dat heeft ze zelf ook door denk ik en daarom liet ze elk groepje om de beurt buiten in de gang lezen. Dit mocht ik begeleiden. Met mijn beste Afrikaanse lees-skills hielp ik de kinderen en probeerde ik hen te wijzen op al dan niet leesfouten. 

Als afsluiter van de dag gaven de kinderen mij een dansoptreden. Juffrou Zuleka zette ‘Just Dance’ op en de kinderen gaven een geweldige dans show op het liedje 'It's Britney Bitch!'. 

Deze avond zijn we lekker gaan eten in Franschhoek, omdat het onze voorlaatste avond is bij Anke en Wilhelm. Ook de ‘Niels’, de vriend van Wilhelm die vorige week ook was komen braaien, was van de partij en het was gezellig – leuk en vooral lekker!!

Zeer voldaan zit ik nu met men dikke pyjama aan in een warm bed. Want ja hoor, vandaag was het terug al veel kouder dan de voorbije hete dagen.

Lekker slaap!




Mondays can be hard ...
14 april 2014

Observeren in graad 1, sjonge ook hier verloopt het heel wat anders.

Een feit staat vast; de leerlingen moeten hier veel meer zelfstandig werken dan bij ons in België. Gezamenlijke activiteiten zijn er niet zoveel, enkel wanneer er een verhaal verteld wordt of wanneer er gesport wordt. De leerkracht begeleid eerder steeds kleine groepjes op de mat in de klas en wisselt nadien.
Het bordschrift is ook wel anders hoor. Wij gebruiken schoonschrift, maar hier in Zuid-Afrika schrijven ze de letters zoals het lettertype op de computer. Hierdoor had ik meermaals vandaag de namen verkeerd geschreven op het bord. De leerlingen zagen het verschil en wouden dat ze ook zo konden schrijven als ik. -) Is dit nu een compliment voor mij of voor de manier van schoonschrift? … 

Toen ik even naar de toilet ging sleurde de directeur me letterlijk de sportzaal binnen. Daar was de hele graad 6 aanwezig. Hij vertelde me dat ze een infosessie kregen over welke studierichtingen ze allemaal kunnen kiezen, wanneer ze eind dit schooljaar Boishaai verlaten.

Hij vond dit nuttig, want zo kon ik eens horen hoe het er hier in Zuid-Afrika aan toegaat en zo de vergelijking maken met België. Ik moet toegeven de manier waarop het allemaal werd voorgesteld was met veel show, maar het is net zoals in de films. Het zijn super grote scholen, met allerlei eigen sportvelden, koshuizen (studentenhuizen) enz. Daar zou je nu eens echt kunnen verloren lopen!
Na de infosessie moest ik dan ook uitgebreid verslag gaan uitbrengen op zijn kantoor over al de verschillen die ik had opgemerkt. De directeur is altijd baie geïnteresseerd over hoe het onderwijs in België is en hoe zeer dit verschilt met Zuid-Afrika/ zijn school. 

Na dit-even-iets-anders, mocht ik terug naar graad 1. My Engelse maatjies hadden mij al gemist en kwamen in mijn armen gevlogen. Ouh zo leuk!
De leerkracht vertelde me dat ze eigenlijk te veel doen in graad 1. Maar ik denk eerlijk gezegd juist het tegenovergestelde. De Engelse graad 1 klas heeft vandaag enkel wat woordjes leren schrijven, twee tekeningen ingekleurd, hockeytraining gekregen en naar een verhaaltje geluisterd. Rekenen, zingen, wereldoriëntatie enz. kwam er blijkbaar vandaag niet aan te pas. 

Eens de school uit was moesten we super snel bij de IT’ er gaan. Die ging Leentje helpen met het maken van haar laptop. En eigenlijk moesten wij ons helemaal niet haasten, want we hadden de hele namiddag tijd. De reden hiervoor was, omdat Anke ons vergeten was op school. Zij moest super snel vertrekken naar Wellington, omdat zij daar in de namiddag ‘hockeyproef’ had. We hebben dus tot 19u00 op de school moeten wachten. Alle leerlingen en kleuters die in de opvang bleven waren ook al naar huis, buiten de twee grootste dutsen/ kinderen zaten daar nog! -) Geloof mij, het was geen zicht! Moe, koud en vol honger.

We zijn dan maar even aan opwarmen in de lokale bibliotheek van Paarl. En daar wordt je blijkbaar zeer moe van … 

Toen Anke om 18u00 belde dat zij terug naar de school kwam waren we zo opgelucht, tot ze zei aan de telefoon dat ze nog een uurtje op de school ‘hockey skills’ moest geven aan graad R en graad 1. M.a.w. om 19u45 waren we eindelijk thuis!

Pffff het was een super lange dag. Normaal gingen we vanavond koken, maar het is take-away geworden. En toen Wilhelm thuis kwam had hij voor ons een ‘sorry-dat-wij-jullie-vergeten-zijn’ cadeautje meegebracht. Hij begint ons al wat te kennen en de chocolade was wel fijn! Het kan natuurlijk niet typen aan die van België, maar het was lekker! 

XOXO